Hoofdprijs
“Wil je effies zien wat ik allemaal gekocht heb vanmorge?”
Bep kijkt me verwachtingsvol aan terwijl ze de plastic tasjes van diverse winkels leeg trekt. Kleding, tassen, schoenen en ander goedbedoelde rotzooi worden op een hoop op het tafeltje voor haar uitgespreid.
“Wat vind je d’r van?”
“Nou Bep... laat ik het zo zeggen, het is nogal .... veel?
“Jaha, da’s waar, maar ik kan ’t me veroorlove want ik heb dan ook wel dé hoofdprijs gewonne.”
Haar ogen beginnen te glimmen en ze tovert een enveloppe uit haar handtas.
“Kijk ’s wijffie, wie had dat ooit kunne denke, ik ... de eeuwige armoedzaaier heb eindelijk een keertje mazzel.”
Bep kijkt me verwachtingsvol aan terwijl ze de plastic tasjes van diverse winkels leeg trekt. Kleding, tassen, schoenen en ander goedbedoelde rotzooi worden op een hoop op het tafeltje voor haar uitgespreid.
“Wat vind je d’r van?”
“Nou Bep... laat ik het zo zeggen, het is nogal .... veel?
“Jaha, da’s waar, maar ik kan ’t me veroorlove want ik heb dan ook wel dé hoofdprijs gewonne.”
Haar ogen beginnen te glimmen en ze tovert een enveloppe uit haar handtas.
“Kijk ’s wijffie, wie had dat ooit kunne denke, ik ... de eeuwige armoedzaaier heb eindelijk een keertje mazzel.”
De enveloppe die ze me overhandigt blijkt er één van een postorderbedrijf. De tekst liegt er niet om. U bent de gelukkige winnaar van 300.000 euro. Deze prijs ligt voor u - Bep dus- gereserveerd. De brief ziet er mede dankzij de gouden sleutel -van de kluis- die er is opgeplakt en Bep’s speciale prijscode -van diezelfde kluis- indrukwekkend uit.
“Het enige wat ik hoef te doen is nog effe wat bestelle, kan niet schele wat.” Voegt ze er glunderend aan toe. “Geweldig hé, ik heb ook al een nieuwe hengel voor me buurman gekocht, want ze ouwe was stuk. En na dat gedoe met ze vriendin, je weet wel die kakmadam is ie wel toe aan een opkikkertje. En hij vist zo graag, dus ik denk .... vooruit maar. En ik heb me vriendin een reisie naar Cran Cannaria aangebode. Is ze d’r ook ’s effe lekker uit. Cran Cannaria... altijd al een keertje naartoe wille gaan. Mijn man en ik hadde het er ook altijd al over, maar ’t is er nooit van gekomme. Dus nou ga ik met Toos -me vriendin- ach die stakker mot ’t ook alleen maar met d’r AOW’tje doen.
“Het enige wat ik hoef te doen is nog effe wat bestelle, kan niet schele wat.” Voegt ze er glunderend aan toe. “Geweldig hé, ik heb ook al een nieuwe hengel voor me buurman gekocht, want ze ouwe was stuk. En na dat gedoe met ze vriendin, je weet wel die kakmadam is ie wel toe aan een opkikkertje. En hij vist zo graag, dus ik denk .... vooruit maar. En ik heb me vriendin een reisie naar Cran Cannaria aangebode. Is ze d’r ook ’s effe lekker uit. Cran Cannaria... altijd al een keertje naartoe wille gaan. Mijn man en ik hadde het er ook altijd al over, maar ’t is er nooit van gekomme. Dus nou ga ik met Toos -me vriendin- ach die stakker mot ’t ook alleen maar met d’r AOW’tje doen.
Ik krijg het een beetje benauwd als ik voorzichtig aan haar vraag, “Bep, geeft het je niet te denken dat ze zoiets gewoon over de post sturen en je niet persoonlijk een cheque komen overhandigen, desnoods met camera en fanfare erbij?”
“Ja, jij zegt ’t, maar ik ben wel meteen naar de kapper geweest, want stel je voor d’r wordt aangebeld en as je dan de deur ope doet sta je wel meteen met je smoelwerk vol op de camera. Maar dat doen ze natuurlijk niet want dan krijge de bure d’r lucht van hé, en binne de kortste kere staat de hele straat bij me te bedele. Want als d’r wat te hale valt zijn ze d’r as de kippe bij hé? Nee, daar hebbe ze écht wel over nagedacht hoor.”
“Oké," probeer ik nogmaals voorzichtig, “maar waarom moet je dan éérst nog even iets bestellen als die prijs toch al voor jou is?”
Bep fronst haar wenkbrauwen - op zich al een angstaanjagend gezicht- en het duurt even voor haar wenkbrauwen vol ongeloof omhoog schieten.”Attenooije, ben ik effe in de zeik gezet, en ik tuin d’r met ope oge in. Dat motte ze toch verbiede? “
Ik knik en voel een golf van medelijden door me heengaan als ik haar verontwaardigde blik zie.
“Ja, jij zegt ’t, maar ik ben wel meteen naar de kapper geweest, want stel je voor d’r wordt aangebeld en as je dan de deur ope doet sta je wel meteen met je smoelwerk vol op de camera. Maar dat doen ze natuurlijk niet want dan krijge de bure d’r lucht van hé, en binne de kortste kere staat de hele straat bij me te bedele. Want als d’r wat te hale valt zijn ze d’r as de kippe bij hé? Nee, daar hebbe ze écht wel over nagedacht hoor.”
“Oké," probeer ik nogmaals voorzichtig, “maar waarom moet je dan éérst nog even iets bestellen als die prijs toch al voor jou is?”
Bep fronst haar wenkbrauwen - op zich al een angstaanjagend gezicht- en het duurt even voor haar wenkbrauwen vol ongeloof omhoog schieten.”Attenooije, ben ik effe in de zeik gezet, en ik tuin d’r met ope oge in. Dat motte ze toch verbiede? “
Ik knik en voel een golf van medelijden door me heengaan als ik haar verontwaardigde blik zie.
“Gelukkig heb ik de bonnetjes nog” zegt Bep als ze naar de berg kleding voor zich op tafel kijkt.
“Ach, het was leuk zolang het duurde, ik voelde me effies een diva, maar wat mot je eigelijk met al die troep. Kijk die hengel, die krijgt die ziel gewoon, en die reis naar Cran Cannaria gaat natuurlijk ook gewoon door. Ik heb ’t beloofd hé, en wat je beloofd mot je na komme. Dat word dus extra buffelle de aankomende maande” zegt ze met een diepe zucht. Bep propt de kleding, tassen en schoenen weer terug in de plastic tassen.
Ineens zie ik een grote glimlach om haar mond verschijnen. Ze krijgt een dromerige blik in haar ogen.
”Twee weke Cran Cannaria, heerlijk. Anders was het er nooit meer van gekomme en nu moet ik wel.
Is ’t toch nog ergens goed voor geweest.”
“Ach, het was leuk zolang het duurde, ik voelde me effies een diva, maar wat mot je eigelijk met al die troep. Kijk die hengel, die krijgt die ziel gewoon, en die reis naar Cran Cannaria gaat natuurlijk ook gewoon door. Ik heb ’t beloofd hé, en wat je beloofd mot je na komme. Dat word dus extra buffelle de aankomende maande” zegt ze met een diepe zucht. Bep propt de kleding, tassen en schoenen weer terug in de plastic tassen.
Ineens zie ik een grote glimlach om haar mond verschijnen. Ze krijgt een dromerige blik in haar ogen.
”Twee weke Cran Cannaria, heerlijk. Anders was het er nooit meer van gekomme en nu moet ik wel.
Is ’t toch nog ergens goed voor geweest.”
© Ingrid Punt
