'Wat vind je van me bril?'
Bep kijk me uitdagend aan. Op haar neus prijkt een enorme bril met een dik, grof zwart montuur.
'Nou Bep, ik kan er niet omheen, hij is ... apart?'
'Ja, apart, maar vind je hem ook staan?'
Ze schuift de bril iets naar voren en staart me nu met een doordringende blik over haar brillenglazen aan.
'Ja, hij staat je goed. Jeugdig en sportief, en zoals ik al zei, ik kan er niet om heen.'
'Dus je vindt hem te groot?'
'Nee, Bep, hij staat je echt goed, maar ik wist niet dat jij een bril droeg?'
'Nou laat ik het zo zeggen, ik had thuis nog een ouwe dienstfiets, zo'n ouwerwets ziekenfonds gevalletje. Daar ga ik natuurlijk niet mee over straat hé. Buiten doe ik alles op de tast. Maar thuis voor de tv kan ik natuurlijk niet zonder.'
'Maar een paar weke gelede vroeg Jannie - een vriendin van me - of ik met haar mee wilde naar de opticien. Ze had een nieuwe bril nodig. Nou vooruit, ik ben de beroerdste niet en aangezien ik ook wel aan een nieuw kek montuurtje toe was ben ik met 'r meegegaan. Dus wij naar de brilleboer. We werde geholpe door een snuiter in driedelig grijs. Hij stelt ze eige voor als Michiel. En waar het nou precies aan lag, ik weet het niet, maar vanaf het eerste moment moest ik die knaap niet. Ik heb wel 's gehoord dat 't wat met geur of trillinge te make kan hebbe. Iets van vibratie of zoiets dergelijks. Maar hij leek ze eige geweldig te vinde, een nep George Clooney eerste klas zulle we maar zegge.
'Zo dames, zullen we eerst maar eens even de ogen opmeten?'
Jannie ging eerst. Nou d'r sterkte -of zwakte, of hoe je het noeme wil, was niet gering. Ze had nog net geen hond nodig. Gelukkig kennen ze tegewoordig een hoop. Vroeger kreeg je meteen van die jampot glaze. Ze had daarvoor al een mooi montuurtje uigekoze. Maar na die meting zat ze al zo op d'r stoel te wippe en heen en weer te schuive. Helemaal kriegel werd ik er van.
Op een gegeve moment staat die snuiter op om koffie voor ons te hale. Ja, het mag wat koste tegewoordig. Dus ik zeg tege Jannie, 'zeg zenuwelijer, zit is effe stil, ik word bloed nerveus van je.'
'Bep' zegt ze, 'die vent wil me een multifocale bril aan smere. En daar heb ik helemaal geen zin in. Die glazen zijn hartstikke duur en dat trekt bruin niet. Ik heb zeker al vier keer gezegd dat ik ze niet wil maar hij blijft maar door zanike. Ik durf haast geen nee meer te zegge.'
'Nou meid,' zeg ik, 'laat dat maar aan mij over.'
Afijn, dat pak komt terug met ze nespresso en ja hoor, ik nip net an me koffie of hij begon al voor te rekene wat die varifocale troep koste. Ja, die dure koffie mot natuurlijk uit de lengte of uit de breedte hé. Ik denk, jij bent mijn.
'Zeg Michiel, heb jij soms op dramme gezete?' Hij kijkt me an met dat uitgestreke smoelwerk van 'm.
'Of ik op drummen heb gezeten?'
'Nee, op dramme, je blijft maar door dramme. Welke lettergreep van nee begrijp je niet?
We komme hier om ons een bril aan te late mete, niet om ons een oor aan te late naaie. Verdiene jullie nog niet genoeg?'
Nou meid, hij kreeg me een rooie kop. Hij begon een beetje te stamele en te stottere, 'zal ik dan nu uw ogen maar even opmeten?'
'Nou beste Michiel, laat maar zitte' zeg ik 'ik zie ineens weer haarscherp.'
Binne een poep en een scheet stonde we weer buite.
Afijn, Jannie heb d'r bril, mét gewone glaze.'
Van de week ga ik naar de brilleboer bij mij om de hoek, Een kleine zelfstandige, die gun ik het meer.
'Één ding snap ik niet Bep, je hebt toch al een nieuwe bril?'
'Nee hoor Mop, dit is een nep montuur van de feestwinkel, ik wilde gewoon wete of zo een modern gevalletje me wel stond.
Ze begint te gieren van het lachen en steekt haar vingers door het montuur waar normaal gesproken de glazen horen te zitten.
'Hoeveel vingers steek ik op?'
© Ingrid Punt december 2013
