Ongemakkelijk
'Meid, ik was er helemaal klaar mee.'
'Waarmee Bep?'
Bep kijkt me vanonder haar afhangende oogleden geërgerd aan.
'Die hele zwarte piete heisa natuurlijk, daar wordt je toch gallisch van?
Ik knik, want ik ben het met Bep eens. Elk jaar is er commotie over, maar dit jaar loopt het de spuigaten uit en de discussie neemt behoorlijk grimmige vormen aan.
Bep grijpt mijn stille overpeinzing aan om eens flink haar gal te spuien.
'Waar gaat het nou nog over, een kinderfeessie, want meer is het niet. Oké, als je gaat lope zoeke vind je altijd wel wat dat riekt naar discriminatie. Met andere woorde, als je een hond wil slaan vind je altijd wel een stok. Wrevelig wordt je d'r van, waar of niet?'
'Van de week komt er een donkere dame binne, d'r dochtertje moest nodig plasse. Een leuk kind met van die grote donkere oge en een mooie roze jurk an. Zit me daar toch een grote zwarte vlek aan de achterkant van d'r jurkie. Dus ik wil die moeder d'r op attent make, krijg ik toch het woordje 'zwart' niet uit me strot. Het zweet brak me uit. Dus ik zit me daar toch een partij te hakkele en te stamele. Nou meid zo'n boei.'
Bij de gedachte alleen al kleurt Bep nog van oor tot oor dieprood.
'Dat mens begreep totaal niet waarom ik zo moeilijk zat te doen. D'r kwam geen zinnig woord meer bij me uit. Dus dat kind loopt nu waarschijnlijk nog met die zwarte vlek op die mooie roze jurk. Kijk, van die dinge waar je eerst nooit bij stil stond, daar voel ik me nou ineens zó ongemakkelijk bij.
Bep wenkt me naderbij, haar ogen staan waterig als ze me met trillende stem toevertrouwd,
'Ik heb al jare een Surinaamse buurman, echt een lieverd. Stanley - want zo heet ie, maakt altijd roti voor me, heerlijk En als ik hutspot maak, krijgt hij van mij weer een pannetje hutspot, vind ie lekker. Ja, hij gooit er dan wel een halve pot sambal bij maar ik bedoel maar, nooit een centje pijn.
Maar nu voel ik me dus ongemakkelijk als ik hem op straat zie lope. Gewoon bang dat hij denkt dat ik -omdat ik ook sinterklaasfeest met me kleinkindere vier- een racist ben. Zover hebbe ze het al voor mekaar met dat gedoe. Nou passeerde ik Stanley van de week op de trap. We konde beide geen kant op en ik kreeg het gevoel dat hij ze eige ook ongemakkelijk voelde want hij keek me zo schuchter an. Ik denk, dat laat ik me na al die fijne jare same toch niet gebeure hé, dus om het ijs te breke trek ik hem an ze mouw. Hij kijkt me verschrikt an natuurlijk, dus ik zeg, dat had je me wel eens eerder moge vertelle Stan.
'Wat Bep?' vraagt ie met oge zo groot als schoteltjes.
'Nou dat jij altijd die cadeautjes door me schoorsteen flikkert. Nou meid, hij kwam niet meer bij. En ik had me rooie regejas an hé, staat ie me van top tot teen op te neme, vraagt ie waarom ik me mijter niet op heb. Nou, ik piste zowat in me broek. Lagen we met ze tweeë blauw op de trap. Ja, humor verbroedert hé zulle we maar zegge.'
'Dus als ik het goed begrijp is het probleem met Stanley nu opgelost Bep?'
'Wat ons betreft wel, gistere weer lekker same roti gegete, wat de rest van Nederland doet, dat zal me eigelijk worst weze...
Surinaamse bloedworst ... heb je die wel eens gegete? ... Lekker pittig!.'
© Ingrid Punt oktober 2013
