Passie

Passie

'Hé wijfie, das lang gelede, alles goed met je?' 

'Met mij wel Bep, en hoe is het me jou?' 

'Ach, naar omstandigheden gaat het wel, maar ik had van de week nog een crematie.'

'Oh,' ik kijk haar verschrikt aan. 

'Tsja,  Edje  -een neef van me, nou ja, hij was niet echt familie, maar aangetrouwd. Van de kouwe kant zal ik maar zegge, maar goed, ik zag ‘m geregeld en uit goed fatsoen ga je dan toch.' 

'U kunt doorlope hoor meneer, de achterste is vrij.' 

Ze wacht tot de man de toiletdeur achter zich heeft gesloten en dan krijgt ze een duistere blik in haar ogen terwijl ze me toefluistert;

'Ze denken an een gebroken hart.'  

'Jee Bep, dat is niet fijn, een verloren liefde?' vraag ik meelevend.  

'Ach, zo zou je het eigenlijk wel kunnen noemen. Sperziebone.'

'Sorry?'
'Hij wilde niet bij de sperziebone.'

'Hij werkte al 30 jaar in de conservefabriek, hij was de chef van de afdeling doperwten. Uren kon ie d’r over doorwauwelen. Doperwten, velderwten, tuinerwten, blik, pot, diepvries, de kleur, de maat, de leeftijd, fijn, zeer fijn, extra fijn, afijn… hij wist er alles van. Hij heb wat verjaardagen verstierd met z’n saaie verhalen. Zodra Edje binnenkwam wist je dat de rest van de avond verziekt was. Kon de stakker ook niks aandoen natuurlijk want hij had niks anders om hande en geen andere interesses.

Geen hobby’s, geen vrienden,  nee helemaal niks. Ja, die doperwten dus. 

Op een gegeven moment noemden we hem ook zo. Dan was ‘r een verjaardag en zate we aan de koffie en dan was het van; komt dop-Edje nog? Maar na jaren op de doperwte werd ie zó opzij geschoven voor de zoon van de baas. Hij kon zó het veld ruime en bij de sperziebone gaan staan. Edje had daar natuurlijk helemáál geen zin in, want wat valt er te vertellen over sperziebone?

Helemaal niks, noppes, nada, één pot nat. Dus ze passie was weg hé? Wel de verhalen, maar zonder passie. En meid als je wat doet zonder passie, dat is misschien wel het ergste wat een mens kan overkomen. 

Hij vertelde nog steeds dezelfde verhalen maar de bezieling was uit ze ogen verdwenen. Tsja, je zag hem steeds stiller worden en hij ging zienderoge achteruit. En toen werd de nieuwe chef van de doperwten gepromoveerd - jaha...dat gaat snel met de zoon van de baas-  

Dacht Ed dat ie weer terug kon, hij zag het al helemaal zitten, je zag hem weer helemaal opfleuren. Wat denk je?' Ze kijkt me verontwaardigd aan, en ik vermoed het ergste.
'Late ze nou een ander op die plek zette. Die baan gaat zo aan ze neus voorbij, nou en dat is waarschijnlijk ze nekkebreker geweest. Na twee maande legde die ‘t loodje. Zielig  hé?'

‘Tot ziens,’ ze knikt de man vriendelijk toe als hij het geld op het schoteltje legt en dan vraagt ze me, 'lust jij sperziebone?'

'Nou het is niet mijn favoriet Bep, maar als ik het voorgeschoteld krijg, dan wurm ik ze wel naar binnen.'

 'Nou ik at ze geregeld maar uit solidariteit zal ik van me lang zal ze leven geen sperzieboon meer aanraken, dan zie ik steeds die trieste kop voor me. 

Kijk, Edje was en saaie pief, maar dit had ie niet verdiend!'

Ik kan niet anders dan haar gelijk geven en denk tegenwoordig twee keer na voor ik sperziebonen op tafel zet, ik zie steeds een trieste kop voor me...

© Copyright  Ingrid Punt  oktober 2011