Hondenuitlaatservice

Hondenuitlaatservice

"Wat is er Bep, slecht geslapen?"
Bep slaat snel  haar hand voor haar gapende mond.
Ze ziet er wat pips uit en de wallen onder haar ogen spreken boekdelen.
"Och kind, praat me d'r niet van, wat een nacht. Denk je een ander een dienst te bewijze en dan krijg je stank voor dank. Heb ik je wel 's verteld over het hondje van me vriendin Hanna?"
"Niet dat ik weet Bep."
"Nee?" ... Zo'n klein scharminkeltje en altijd maar keffe en ze tande late zien. Zodra je daar binne komt begint ie al te gromme en naar je enkels te happe. Kijk, ik ben gek op diere, net als op kindere, maar je hebt er ook ettertjes tusse zitte hoor. En dit is een ettertje, dat wil je niet wete, volgens mij zit er een steekkie bij 'm los. Maar goed, dat beessie heb ze eige ook niet gemaakt. Hanna most gistere naar 't ziekehuis. Ze wist niet hoe lang het ging dure, of ik bij hoge uitzondering effies op Pinkie wilde passe."

"Pinkie, wat een grappige naam Bep, dat klinkt nu niet echt als een groot gevaar."
Bep kijkt me bedenkelijk aan, " ik heb eigenlijk geen idee waarom dat beest zo heet. Waarschijnlijk omdat ie vingers vreet. Maar goed, Hanna weet dat ik er een pesthekel an heb om met zo'n poepzakkie te lope. Ik ben niet snel misselijk en hier ben ik best wel wat gewend. Maar hondedrolle daar heb ik niks mee. Tenslotte ben ik ook niet van de hondeuitlaatservice dus ik begon meteen een beetje tege te sputtere.
Maar Hanna keek zo radeloos en je bent tenslotte niet voor niks vriendinne.
Dus ik denk bij me eige, nou vooruit Bep, slik door die drol.

Om een lang verhaal kort te make, ik dat mormel opgehaald, maar ik most nog effe een paar booschappe doen. Netjes buite dat beest met ze riem an zo'n haak vastgelegd. Ik zeg nog; denk d'r om Pink, niet weglope hé, want anders hebbe we vanavond een probleem. Maar we begrijpe mekaar gewoon niet, dus ze oge puilde zowat uit ze kop en meteen weer die venijnige tandjes late zien hé. Ik zeg nog tegen Dracula, je gromt je maar suf, dat houd de dieven tenminste op een afstand.  Het was niet echt druk in de supermarkt dus ik was eigelijk ook zo weer buiten. Begon ie me toch te kwispele dat ie me zag ... nou ja, hij begon dus eindelijk an me te wenne. Thuis sprong ie in ene naast me op de bank en legde ze koppie op me schoot, zo lief. Ik vond het bijna rot dat ik hem 's avonds weer terug most brenge. Afijn me vriendin doet ope en zegt, wat heb je nou bij je Bep ... en waar is Pinkie? Nou meid, het zweet brak me uit. Had ik de verkeerde hond mee naar huis genome. Ja hallo, ik had me bril niet op en die kleine keffertjes lijke allemaal op mekaar hé? Kind, het huis was te klein, totale paniek.

Nou, zie dan maar 's te achterhale waar je hondje is gebleve. De supermarkt was inmiddels geslote en Pinkie in geen velde of wege meer te bekenne natuurlijk. Na een slapeloze nacht, veel gedoe en heen en weer belle, hebbe we vanmorge die beeste weer om kenne ruile. Goh, het baassie van neppinkie was zo blij dat ie zijn eige hondje weer terug had. Ja, dat begrijp ik ook nog wel, die heb een hele nacht met dat mormel van me vriendin opgescheept gezete. Maar Hanna was in de wolke en Pinkie liet meteen ze tandjes weer zien hé... kijk, hij lacht naar je zeg ik nog droog tege me vriendin. Nou ik kon geen goed meer doen natuurlijk.

En nou ben ik afgepeigerd, dus vanavond maar is effe lekker vroeg onder de wol.
Nee, ik ben gek op dieren, maar Pinkie en ik worde vast geen vriende, ach... je kan niet alles hebbe in het leve.

© Ingrid Punt februari 2014