zondag 24 april 2016

Ave Maria


Ave Maria

"Hoi Bep, lekker weekend gehad?"
"Heerlijk mop. Trees - me zus - en ik pakke regelmatig de trein naar Den Bosch. Daar hebbe ze nog 't bourgondische waar wij zo dol op zijn. Ze benne daar heel anders as hier. Gemoedelijker zeg maar. 

Lekker, een bakkie koffie met een Bossche bol van Jan de Groot. Een beetje slentere over de markt en langs de winkeltjes. Dan neme we ergens een hart-versterkertje en daarna gaan we ook altijd nog effies naar de St.Jan. 
In de Mariakapel branden we dan altijd een kaarsie voor onze dooie." 

"Dat klinkt gezellig Bep, maar ben jij katholiek dan?" 
"Nee, dat niet, maar meer dan een kaarsie branden ken je niet doen voor een overledene, niet dan?"
Daar kan ik me wel in vinden, dus ik knik begrijpend.

"Maar het worden er steeds meer. Vroeger kon ik met een euro'tje toe. Maar tegenwoordig spaar ik van te vore al me kleine geld op. Ach, het heeft ook wel weer wat moois, al die lichies. 

Afijn, 't was stervensdruk in de kapel, de bankies zaten afgelaaie. D'r stond een vent voor die bankies het Ave Maria te zingen. Ik fluister nog tege Trees, leuk ... een optrede, we vallen met onze neus in de boter. 

Maar die vent ging steeds harder zinge... en vals, 't was niet om an te hore. Ik zie sommige oudjes al angstig kijke. Wat blijkt, die vent was zo gek as een deur.

Eerst hield de koster hem nog krampachtig in de gaten, maar wilde duidelijk geen poespas make. Maar bij de zoveelste uithaal, greep ie 'm toch bij ze rugtas. Nou is een rugtas tegenwoordig sowieso al een beetje eng, dus ik rook hommeles. Maar nep Pavarotti ging ijzerenheinig door met zingen.

Trees lag in een appelflauwte van 't lachen. Nou dat viel natuurlijk helemaal verkeerd bij de kerkgangers. As blikke konde dooie, had ik voor haar ook een kaarsie kenne brande. 

Echt, met twee man sterk hebbe ze geprobeerd om die kerel naar buiten te werke. Maar hij wist ze eige steeds los te rukke. Hij was al in Kerst sferen, zeg maar, want ineens was er een kindeke geboren op aard. Tenminste, dat zong ie. En hard ... en vals!

De koster vond het welletjes. Probeerde hij het eerst nog met zachte hand, nou dreigde hij met de arm der wet. Nou, dat maakte écht
geen indruk op die valse sopraan. Die huppelde - luid zingend - de hele kerk door met ze rugtassie en die twee zieleherders achter 'm an. 

Hallelujhaaa, riep ie steeds as ze 'm bijna te grazen hadden. Trees kwam niet meer bij. Die zakte zowat door d'r hoeven voor het altaar. Tranen met tuiten van 't lachen. Dus die heb ik maar snel naar buiten getrokke, voordat ze gelyncht werd door die heilige boontjes. 

"Hoe is het afgelopen Bep?"
"Geen idee meid, misschien is ie nog steeds an 't zinge. Onze lieve heer heb vreemde kostgangers, niet dan? Maar 't blijve kindere gods, ja toch?

Den Bosch. Ja hoor, we komme d'r wat graag ... ze benne daar heel anders as hier he ...  gemoedelijker zeg maar."

Puntje april 2016


2 opmerkingen:

  1. Maar goed dat ik er niet bij was, want ik had ook in een deuk gelegen. Dat lig ik nu al. Ik zie het namelijk zo voor me.

    BeantwoordenVerwijderen